Boek is af: val je dan in een gat?

Ik schrijf dit blog terwijl het manuscript voor mijn tweede boek bij de uitgeverij ligt. Ik wil iets te doen hebben, omdat ik even niet meer weet wat ik moet doen. Ik ben namelijk mijn boek ‘verloren’.

Post-boek blues

Bij het afronden van een boek hoort rouw. Je verliest in één klap de personages die wellicht jarenlang als vrienden in je hoofd (en manuscript) hebben rondgedarteld. Je verliest de fijne en minder fijne locaties van je verhaal. Je mist de groei van personages, de dialogen.

De term ‘post-book blues‘ heeft eigenlijk betrekking tot het lézen van een goed boek. Ikzelf blijf dan vaak met een zwaar, maar toch leeg gevoel achter: het gewicht van verlies. Ik wil geen ander boek lezen, en ga dan maar op zoek naar afleiding. En afleiding helpt altijd, want je verspilt wat tijd, en tijd leert je met het verlies leven.

Natuurlijk zou ik hier iets kunnen vertellen over de vijf stadia van rouw, zoals vaak wordt gezegd dat rouw werkt. Maar ik ken rouw niet als iets met een duidelijke volgorde. Er zijn ook geen afgebakende stadia. Rouw is chaotisch. Dit las ik ook in het boek van Gijs van der Sanden (‘dingen die je vergeet – rouwen voor beginners‘), die ik eens sprak op een borrel van uitgeverij Ambo|Anthos. Toch maken die stadia rouw misschien wel herkenbaar en bespreekbaar: boosheid (frustratie dat je boek er niet meer is) en verdriet (zitten tobben wat je nu met je leven aanmoet) bijvoorbeeld.

Spanning voor oordeel

In mijn geval ligt mijn manuscript bij een redacteur. Jij heb je boek misschien opgestuurd naar een slushpile of agent. Er speelt dus ook nog mee dat je je boek uit handen hebt gegeven en dat het nu in iemands anders handen is. Die handen kunnen het maken of breken, en het is totaal buiten je controle.

Ik krijg er kippenvel van.