Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Die vraag ontving ik nadat ik een kort verhaal publiceerde in de Los Angeles Review (‘RGB‘ – vertaald door Sarah Timmer Harvey).
Het begon bij de hoop om meer lezers te vinden voor dit verhaal. Ik had niet alleen de noodzaak gevoeld om het verhaal te schrijven, maar ook om het te laten lezen. De oplossing vond ik in een andere taal met een grotere ‘markt’.
Het verhaal werd eerder publiceerd bij De Revisor en daarmee had ik wat geld verdiend dat ik kon investeren. Van mijn spaarrekening kon ik ook nog honderd euro extra missen. Het was een flinke investering waarvan ik niet wist hoe het zou uitpakken, maar eigenlijk is al het schrijven dat. Toen ik jarenlang aan een debuutroman schreef, wist ik ook niet of het ooit, op een dag, gepubliceerd zou worden. Maar de aanhouder wint, en wie weet was er een kleine kans dat het zou lukken om dit verhaal een Engels thuis te geven.
Het was een flinke investering waarvan ik niet wist hoe het zou uitpakken, maar eigenlijk is al het schrijven dat.
Hoe ik een vertaler vond?
Door te googelen en daarna een vertaler te mailen. Ik vond niet direct iemand, maar wel mensen die me wilden helpen. Toen ik eenmaal bij een vertaler terecht was gekomen, ging ze voor me aan de slag.
Hoe ging de vertaler te werk?
Goede vertalers werken (net als schrijvers) met meerdere versies. Mijn vertaler werkte een paar weken aan het korte verhaal en liet het tussendoor lezen aan haar meelezers. Daarna kwam ze met een versie bij mij. De devil zat ‘m in de details: kleine woorden waarvan ik de Engelse vertaling met de juiste connotatie niet kende, daar discussieerden we het langste over.
En daarna was het af. Toen ik de hele versie in het Engels las, was het alsof ik het verhaal voor het eerst las. Ik had het gevoel dat ik me als lezer kon onderdompelen in een wereld die ik zelf geschapen had. Dat was een mooi moment en alle moeite tot dat punt waard.
Opsturen naar Engelstalig literaire tijdschrift
Allereerst werken de meeste Engelstalige literaire tijdschriften met submittable.com. Je stuurt dus niets op naar een e-mailadres, maar alles gaat via een systeem. Als je een account aanmaakt, kun je in Submittable ook Open Calls vinden voor vertaald werk. Voor het inzenden vul je de formulieren in en betaal je vaak een klein bedrag met je creditcard. Vergeet ook niet dat je een vertaalde bio van jou en je vertaler nodig hebt!
Als je afgewezen wordt, hoor je niets en ontvang je geen bericht. Als je verhaal geaccepteerd wordt, wordt er contact met je opgenomen. Dat is een prettige manier. Er worden geen afwijzingen je mailbox ingeslingerd.
Bij welke Engelstalige literaire tijdschrift kan ik publiceren?
Ik heb een idee hoe het Nederlandstalige landschap eruit ziet, maar voor het Verenigd Koninkrijk of Amerika mis ik dat gevoel (denk eraan dat VK Engels en US Engels ook nog verschilt, hier moet je van te voren – zelfs voor je een vertaler benadert – een keuze in maken).
Er is een blog dat ieder jaar een ranglijst publiceert, Literary Magazine Rankings, daar kun je je keuze op baseren. Houd er ook rekening mee dat veel tijdschriften bepaalde inzendmaanden hebben, en dat je dus niet altijd via Submittable iets kunt insturen.
Een andere goede manier om te onderzoeken in welk tijdschrift je wilt publiceren is om op te letten waar jouw favoriete Engelstalige debutanten of schrijvers hebben gepubliceerd, of kijk eens naar een auteur als Marieke Lucas Rijneveld.
Rechten
Als een Nederlandstalig literair tijdschrift éérder jouw verhaal heeft gepubliceerd, hebben zij daar rechten over. Om een verhaal te vertalen en opnieuw te publiceren, moet je dus toestemming vragen aan het Nederlandse tijdschrift waar het eerder gepubliceerd is. The LA Review wilde hier bijvoorbeeld ook bewijs van, in de vorm van een e-mailconversatie. Natuurlijk zullen de meeste Nederlandstalige tijdschriften het niet erg vinden, zolang je hun naam maar vermeld.
Veel geluk!