Deze blog verscheen eerder op Readalicious.
De maanden voor mijn debuut waren erg leuk. Het meeste werk was gedaan. Het was een tijd waarin ik wist dat er straks vanalles kón gebeuren. Ik ga je proberen te vertellen hoe het er allemaal uitzag totaan mijn debuut bij Uitgeverij Ambo|Anthos.
De laatste feedbackrondes
In de laatste rondes maakte ik niets nieuws. De feedbackrondes zoemen in van grote feedback, tot steeds kleiner. Zo gaf een persklaarmaker feedback op mijn werk. De aanwijzingen waren divers, met suggesties van hoe dingen anders konden en verbeteringen die sowieso nodig waren. Ik voegde ook één nieuwe alinea toe ter verduidelijking van de motivatie van een personage, maar verder werd er niets nieuws geschreven (behalve ideeën voor een tweede boek). Daarna kwam de correctieronde, een strenge ronde waarin werd gekeken naar hoe alles op de pagina stond (afbrekingen, pagina-verdelingen en in mijn geval de opmaak van post-its), waarin de laatste spelfouten eruit werden gehaald en nog een paar suggesties werden gedaan.
En toen was het ineens af en kon ik niet meer terug. Na meerdere nachtmerries over spelfouten was het tijd om het te laten gaan. Het boek was niet meer van mij. Het was nu ook van de uitgeverij, van de drukker en toen al bijna van de lezer.
Boekpresentatie
Veel mensen in mijn omgeving dachten dat een boekpresentatie een chique feestje was met champagne en galajurken. In de praktijk valt dat gelukkig reuze mee. Het is meer een soort van verjaardagsfeestje met familie en vrienden en dat in een boekhandel. Mijn boekpresentatie was extra leuk omdat je origami kon vouwen en sushi kon eten. Het was uiteindelijk onwijs druk en… heel Readalicious was er ook bij (zie foto)!
De boekpresentatie vond plaats bij Van Gennep. De boekhandel in Rotterdam versierden we van top tot teen met kraanvogels. Verder sprak mijn redacteur mooie woorden, over hoe ik een paar jaar geleden werd ‘geacquireerd’ bij een bushalte na de Hebban Awards, en dat redacteuren normaal gesproken niet per se acquireren bij bushaltes. Dat ik een korte e-mail had gestuurd met mijn voorstel en in de bijlage een volledig eerste versie en hoe dat uiteindelijk was veranderd in iets heel moois.
Daarna vertelde ik zelf over hoe ik jarenlang had vastgehouden aan kleine dingen. Toen ik veertien was schreef een docent ‘je bent een schrijver!’ op een opstel, en het zijn dat soort kleine dingen die me hielpen door te blijven gaan. De docent Nederlands nodigde ik ook uit voor de boekpresentatie, net als alle vrienden, collega’s, karateka, schrijfninja’s die me hadden gesteund. Ik las daarna een mooi hoofdstuk voor en heb daarna zo’n vijftig boeken gesigneerd.
De eerste reacties: zoals ik al zei, is het boek nu niet meer alleen van mij. Er ontstond een hashtag #niemandzoalshij. Bloggers roemde de cover en de eerste recensies stroomden al binnen na een dag, allemaal superpositief. Ik ben erg dankbaar en blij dat mijn werk al met zoveel plezier wordt gelezen.
Het verhaal is klein, maar tegelijkertijd zo groot. Soms had ik tranen in mijn ogen.
Een mooi boek over doorzettingsvermogen, liefde, hoop, verdriet en rouwverwerking. Het is geen boek wat je even leest. Bij sommige gebeurtenissen leg je het weg om het allemaal even te overdenken. Dat doen goede boeken met je. Boek is absoluut een aanrader.
Enorm mooi geschreven, enorm eerlijk maar respectvol opgetekend wat ALS met een lichaam en mens doet. Dit is een sterk debuut, een boek dat ik zeker zal herlezen net zoals ik toekomstig werk van deze auteur met evenveel enthousiasme zal lezen. 4/5 voor deze ‘niemand zoals hij’.
